Σπόροι Wax κολοκύνθη (Benincasa hispida)

Σπόροι Wax κολοκύνθη (Benincasa hispida)

Τιμή για Πακέτο από 10 σπόρους.

Το Benincasa hispida, η κολοκύνθη, που ονομάζεται επίσης κολοκύνθη, λευκή κολοκύθα, κολοκύθα, κολοκυθάκι, κολοκύθα και χειμερινό πεπόνι και το "κινεζικό διατηρητικό πεπόνι" είναι μια αμπέλου που καλλιεργείται για τα πολύ μεγάλα φρούτα της, που καταναλώνεται ως λαχανικό όταν ωριμάσει.

Είναι το μόνο μέλος του γένους Benincasa. Ο καρπός είναι ασαφής όταν είναι νέος. Το ανώριμο πεπόνι έχει παχιά λευκή σάρκα που είναι γλυκιά όταν τρώγεται. Κατά τη διάρκεια της ωριμότητας, τα φρούτα χάνουν τις τρίχες τους και αναπτύσσουν μια κηρώδη επικάλυψη, δημιουργώντας το όνομα κολοκύνθη και παρέχοντας μεγάλη διάρκεια ζωής. Το πεπόνι μπορεί να αναπτυχθεί με μήκος όσο 80 εκατοστά. Έχει κίτρινα λουλούδια και φαρδιά φύλλα. Η γεύση είναι μάλλον ήπια.

Είναι εγγενής στη Νότια Ασία και τη Νοτιοανατολική Ασία. Η κολοκύνθη αναπτύσσεται ευρέως σε όλη την Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας και της Ιαπωνίας, των τόπων όπου πιστεύεται ότι προέρχονται.

Το όνομα "χειμερινό πεπόνι" που δίνεται μερικές φορές σε αυτό το φυτό βασίζεται στο κινεζικό όνομα dōngguā (冬瓜), ωστόσο ο χαρακτήρας 瓜 (guā) μπορεί επίσης να σημαίνει "κολοκύθα" ή "κολοκύθα". Είναι πιθανό ότι το όνομα "πεπόνι" δίνεται επειδή αυτή η κολοκύθα είναι μερικές φορές ζαχαρωμένη ή φτιαγμένη σε ένα γλυκό τσάι. ανατρέξτε στην ενότητα "Χρήσεις" παρακάτω.

Καλλιέργεια

Καλλιεργείται σε καλά στραγγιζόμενα εδάφη και σε αμμώδη εδάφη, σε ζεστά και ήπια κλίματα, αλλά δεν θα ανέχεται τους παγετούς. Οι καλλιέργειες καλλιεργούνται σε ποτάμια ή αυλάκια και χρειάζονται σταθερή άρδευση κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου.

Χρησιμοποιεί

Η κολοκυνθοειδής κολοκύθα απαιτεί πολύ ζεστό καιρό για να αναπτυχθεί, αλλά μπορεί να αποθηκευτεί για πολλούς μήνες, όπως και το χειμωνιάτικο σκουός. Οι κολοκύθες της ινδικής δευτερεύουσας χερσονήσου έχουν μια λευκή επικάλυψη με τραχιά υφή (εξ ου και η ονομασία κολοκυθάκια, κυριολεκτικά, σε ορισμένες γλώσσες). Οι νοτιοανατολικές ασιατικές ποικιλίες έχουν ομαλή κηρώδη υφή. Είναι ένα από τα λίγα λαχανικά που είναι διαθέσιμα κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε περιοχές φυλλοβόλων φυτών, επομένως το κινεζικό όνομά του σημαίνει κυριολεκτικά «χειμερινή κολοκύθα». Η κολοκυθιά μπορεί τυπικά να αποθηκευτεί για 12 μήνες. Στην Ινδία, η κολοκύθα αναγνωρίζεται για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες στο ιατρείο της Ayurvedic. [8] Έχει επίσης σημασία στις πνευματικές παραδόσεις της Ινδίας και της Γιόγκα, όπου αναγνωρίζεται ως μια μεγάλη πηγή της Prana.

Στη βιετναμέζικη κουζίνα, ονομάζεται bí đao, το οποίο συνήθως χρησιμοποιείται για τη σούπα ή το στιφάδο. [11] Όταν μαγειρεύεται με μικρές πλευρές χοιρινού κρέατος, η προκύπτουσα σούπα θεωρείται παραδοσιακά ότι συμβάλλει στην παραγωγή περισσότερου γάλακτος για θηλάζουσες μητέρες.

Στην κινεζική κουζίνα οι κολοκύθες χρησιμοποιούνται σε τηγανητά τηγανητά ή συνήθως συνδυάζονται με χοιρινό ή χοιρινό / βοδινό κρέας για να κάνουν χειμερινή κολοκύθα σούπα, συχνά σερβίρεται στην κολοκύνθη κολοκύνθη, σκαλισμένη με απόξεση από την κηρώδη επίστρωση. Είναι επίσης ψιλοκομμένο και ζαχαρωμένο [12] [αναξιόπιστη πηγή;] ως ζαχαρωτό χειμερινό (táng dōng guā) που καταναλώνεται συνήθως στα φεστιβάλ του Νέου Έτους, ή ως γέμιση για τη γλυκιά τούρτα (lǎopó bǐng). Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως βασική γέμιση σε κινεζικά και ταϊλανδικά mooncakes για το Φεστιβάλ Σελήνης.

Στις Φιλιππίνες, είναι ζαχαρωμένη (αναφερόμενη σαφώς ως kundol) και χρησιμοποιείται ως πλήρωση ζαχαροπλαστικής για βακία (hopia στις Φιλιππίνες). Είναι επίσης ένα συστατικό σε μερικές αλμυρές σούπες (sabaw) και τηγανιτές πατάτες (guisado).

Στην ινδική κουζίνα αυτή η κολοκύνθη χρησιμοποιείται παραδοσιακά για την προετοιμασία μιας ευρείας ποικιλίας πιάτων. Στη βόρεια Ινδία χρησιμοποιείται για να προετοιμάσει μια καραμέλα που ονομάζεται petha. Στην κουζίνα της Νότιας Ινδίας, χρησιμοποιείται παραδοσιακά για να παράγει μια ποικιλία από κάρυ, συμπεριλαμβανομένου ενός στιφάδο με βάση γιαουρτιού. [13] Ο χυμός της πρώτης κοπριάς τέφρας (Maipawl) χρησιμοποιείται από την κοινότητα Mizo της Βορειοανατολικής Ινδίας ως φυσικό φάρμακο για τη θεραπεία της ήπιας έως σοβαρής δυσεντερίας. Στη βόρεια Ινδία, ιδιαίτερα στα μεσαία Ιμαλάια, συνδυάζεται με παλμούς όπως ο moong, που όταν τσακίζεται μαζί με το χειμερινό κολοκύνθη έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός πιάτου τοπικά αποκαλμένου bari. Όταν στεγνώσει στο δροσερό χειμερινό ηλιακό φως, γίνεται λίγο σκληρό και χρησιμοποιείται ως πιάτο κάρυ και τρώγεται μαζί με ρύζι ή chapati. Αυτή η πρακτική γίνεται στα Ιμαλάια για αρκετό καιρό καθώς οι άνθρωποι στα βουνά εξαρτώνται από τη φύση για να τους βοηθήσουν να επιβιώσουν σκληροί χειμώνες. Αυτό το βαρί είναι μια μεγάλη πηγή σιδήρου και βιταμινών και τρώγεται ποικιλοτρόπως στα βουνά.

Στην Άντρα Πραντές, ονομάζεται "boodidi gummidikaya" (γλώσσα Τελούγκου). Χρησιμοποιείται για την παρασκευή σούπας, τηγανίζουμε τηγανητά και vadialu. Το Vadialu (πληθυντικός, vadiam είναι μοναδικός) γίνεται με ψιλοκομμένο κολοκύνθη σε μικρά κομμάτια και αναμειγνύεται με γιαούρτι και μπαχαρικά, κατόπιν ξήρανση. Για να φάει, τα βαδαμίδια είναι βαθιά τηγανισμένα στο λάδι και τρώγονται ως συνοδεία για το ρύζι και τα σαμπάρ (πιάτα) ή τα φαγητά φακές.